Accueil CCFr  >   EADC S. Ambrosii Commentarius in Psalmum Beati immaculati
Ajouter aux favoris Imprimer cette page (nouvelle fenêtre)

S. Ambrosii Commentarius in Psalmum Beati immaculati

Ajouter au panier ExporterFichier PDF de l'instance
Modifié le : 18/01/2022 09:10:51

Présentation globale de la collection

Etablissement de conservation
Bibliothèque Suzanne Martinet. Laon, Aisne Voir tous les inventaires
Tous les inventaires
Intitulé de l'instrument de recherche Catalogue général des manuscrits des bibliothèques publiques de France. Départements. Série in-quarto — Tome I. Laon
Cote 1-477
Titre Manuscrits de la bibliothèque municipale Suzanne Martinet de Laon
Conditions d'accès L'accès aux collections patrimoniales est soumis à une autorisation préalable.
Conditions d'utilisation Toute publication de documents inédits doit être notifiée à l'établissement.
Citer sous la forme Bibliothèque municipale Suzanne Martinet de Laon, Ms. X, fol. Y.


Informations sur l'instrument de recherche

Auteur(s) Félix Ravaisson
Commanditaire Ministère chargé de la Culture et Ministère chargé de l'Enseignement supérieur
Éditeur Bibliothèque nationale de France
Date de l'édition imprimée 1849
Date de la version électronique 25 avril 2008
Création Créé par conversion rétrospective de l'édition imprimée : [Catalogue général des manuscrits des bibliothèques publiques de France. Série in-quarto]. Catalogue général des manuscrits des bibliothèques publiques des départements. Publié sous les auspices du Ministre de l'Instruction publique — Tome premier. Paris, Imprimerie nationale, MDCCCXLIX.
Numérisation et rendu en mode texte réalisés par la société AIS (Paris, France). Encodage effectué selon la DTD EAD-2002 par la société ArchProteus (Vancouver, Canada) le 25 avril 2008
Langue(s) de l'instrument de recherche Catalogue rédigé en français
Notes
Permalien https://ccfr.bnf.fr/portailccfr/ark:/16871/005FRCGMBPF-024086201-01a
Catalogue général des manuscrits
Présentation du contenu
N° :  31 Support :  Vélin Dimensions  In-folio Autres caractéristiques matérielles :  Sur deux colonnes Présentation du contenu : 

Incipit : « Licet mystico quoque. »

S. Ambrosii opera, tom. I, p. 971. — Au revers du dernier feuillet, et sur un demi-feuillet qui suit, est une lettre adressée par un moine de Saint-Omer, nommé Osto, à la comtesse de Flandre Sibylle (m. 1163 ou 1167), la célèbre fille du comte d'Anjou, Foulques le jeune. Cette lettre renferme l'histoire d'une jeune fille de Carcassonne qui, après être morte, revint à la vie, mais qui continua de passer plusieurs jours, chaque semaine, comme morte, et qui, pendant ce temps, possédée de l'esprit de Dieu, prêchait et enseignait le peuple, les yeux fermés, dans un état d'insensibilité absolue, puis, revenue à elle-même, ne se souvenait de rien. On reconnaît, dans la description du moine, les phénomènes de l'extase. Il ajoute que le miracle, comme il l'appelle, fut raconté en sa présence, par un autre moine qui en avait été témoin, au général de sa province et au roi, c'est-à-dire à Louis le Jeune. « Reverende domine sue Sibille Dei gratia Flandrensium comitisse, frater Osto de S. Audomaro servus sanctitatis vestre, desiderio sumpnorum (summorum), a bonorum operum nulla occupatione tepescere. De salute anime vestre omni modo solliciti, mira et inaudita, quæ in partibus Carcasone evenerunt, excellentie vestre notificare curavimus. Hoc autem, omni semota hesitatione, tanquam ex ore meo audissetis, credere non dubitetis. Ab illo enim fratre nostro hec accepi, qui nullatenus mentiretur, qui etiam regi et magistro nostro et multis fratrum nostrorum, qui ibidem eramus, sicut viderat et audierat, hoc retulit. Est itaque in urbe Carcasona puella quedam XI annorum, mire sanctitatis et inaudite bonitatis, que vocabulum ex re accepit Bona. Hec autem, cum octo esset annorum, in prandendo expiravit, et ita per tres dies et quatuor noctes intumulata remansit. In quarto vero diluculo diei, anima ad corpus rediit, et his qui aderant pre timore stupefactis, a seculis inaudita puella retulit. Ab illo ergo die singulis ebdomadibus in crepusculo noctis ferie quarte animam celo reddit, et ita usque ad diluculum Dominice diei velut mortua remanet. Per illud itaque transitus ejus spacium, Spiritus Sanctus corpus ejus intrat, qui per eam, tanquam instrumentum suum, docet populum et instruit, oculis ejus non apertis, sed motis tantum ore et manibus. »

« In die siquidem Jovis, primo sermonem fecit ad populum de proditione qua prodidit Christum Judas Judeis, et de penitentia qua sacerdotibus peccata confiteri in remissionem peccatorum nos oporteat. Deo enim, cui nihil extat occultum, non indigemus confiteri. De his et de ceteris similiter sermonem faciens, quaque vice, tanto spatio loquitur quanto leugam aliquis posset ire. Sexta autem feria, de Passione Domini nostri J.-C et de cruce et ejus virtute, et de vulnere quo vulneratus est, et de alapis quas ei dederunt Judei, manibus ostendens qualiter omnia facta fuerunt, ter in die ad populum loquitur, et quaque vice eo, quo supra dictum est, spatio. Spineam vero coronam hujusmodi fuisse dicit : ad modum videlicet parvi pulvinaris sacculum fecerunt, quem spinis impleverunt, et capiti Christi imposuerunt, et baculis desuper percusserunt. Sabbato vero de sacramento baptismi et ejus virtute ter in die, et quaque vice eo, quo supra dictum est, spacio ad populum loquitur. Docet etiam qualiter infans in peccatis concipiatur, et qualiter in utero matris alatur, et ejus naturam rationabilius, quam aliquis phisicus disserere possit, elucidat. Dicit preterea qualiter diabolus possideat infantem, ex quo vivere incipit. Unde non mirum est, ait, si, cum nascitur infans, clamat velut possessus a demone, donec ad sacramentum baptismatis provehatur. Tunc vero diabolus videns cum stola et aqua benedicta sacerdotem venientem, pavet et miratur. Sed cum immergitur aqua diabolus, rugiens exit a puero, semper tamen insidiando comitatur. Nec mirum, cum prorsus doleat tale habitaculum se amisisse. In diluculo autem dominice diei, antequam anima ad corpus redeat, decimum et ultimum sermonem [facit] de Domini resurrectione, et gaudio eorum qui Deum in presenti seculo digne coluerunt et ei servierunt. Cum autem anima ad corpus redit, ea qua surrexit Christus hora surgit a lecto, et abluto ore et manibus audit missam, deinde adorat Crucem, et postea accipit corpus Domini. De aqua vero, qua ipsa abluit manus et os, febricitantes et egroti bibentes sanantur. Si quis autem, postquam anima ad corpus redit, ab ea quesierit quid dixerit in transitu illo, nescire se aliquid dixisse asserit, velut somnians fortuitu loquens, evigilans nescit quid dixerit. Post hoc multitudo populorum, que illam sequitur, ei offerre festinat et peccata sua confitetur ; et que ei offeruntur, pauperibus erogare jubet, nil sibi retinens. Si quis autem ad comedendum ei aliquid dederit, quidquid sit comedit, parum tamen, et dicit se nunquam comesturam, nisi pro evitando scandalo. Deinde frater noster magister provintie, qui hoc nobis retulit quando ab ea discedens ad nos venit, secreto ab ea quesivit, pro quibus peccatis plures dampnantur apud inferos. Ipsa vero dixit quod pro superbia, luxuria et usura. »

« Et assidue perseverat in orationibus et lacrimis, non pro suis, quam nullo modo putant peccare, sed pro sceleribus impiorum. Episcopi quoque partium illarum et sapientes religiosique viri multum illam appreciantur et ei per omnia favent. Ipsa vero maxime ecclesiam et clericos diligit et veneratur, quamvis ei multa tormenta intulerint. Nam plumbum fervens et calidum ferrum inter scapulas et in plantis pedum temptando miserunt, ipsa vero immota velut lapis manebat. Hec audivimus et multo plura que vobis scribere nequaquam possumus, que vobis ore ad os, Deo favente, loquar. »

Note : Provient de Vauclair
31
Titre S. Ambrosii Commentarius in Psalmum Beati immaculati
Date XIIe siècle
Langue latin
Support Vélin
Dimensions In-folio
Autres caractéristiques matérielles Sur deux colonnes
Présentation du contenu

Incipit : « Licet mystico quoque. »

S. Ambrosii opera, tom. I, p. 971. — Au revers du dernier feuillet, et sur un demi-feuillet qui suit, est une lettre adressée par un moine de Saint-Omer, nommé Osto, à la comtesse de Flandre Sibylle (m. 1163 ou 1167), la célèbre fille du comte d'Anjou, Foulques le jeune. Cette lettre renferme l'histoire d'une jeune fille de Carcassonne qui, après être morte, revint à la vie, mais qui continua de passer plusieurs jours, chaque semaine, comme morte, et qui, pendant ce temps, possédée de l'esprit de Dieu, prêchait et enseignait le peuple, les yeux fermés, dans un état d'insensibilité absolue, puis, revenue à elle-même, ne se souvenait de rien. On reconnaît, dans la description du moine, les phénomènes de l'extase. Il ajoute que le miracle, comme il l'appelle, fut raconté en sa présence, par un autre moine qui en avait été témoin, au général de sa province et au roi, c'est-à-dire à Louis le Jeune. « Reverende domine sue Sibille Dei gratia Flandrensium comitisse, frater Osto de S. Audomaro servus sanctitatis vestre, desiderio sumpnorum (summorum), a bonorum operum nulla occupatione tepescere. De salute anime vestre omni modo solliciti, mira et inaudita, quæ in partibus Carcasone evenerunt, excellentie vestre notificare curavimus. Hoc autem, omni semota hesitatione, tanquam ex ore meo audissetis, credere non dubitetis. Ab illo enim fratre nostro hec accepi, qui nullatenus mentiretur, qui etiam regi et magistro nostro et multis fratrum nostrorum, qui ibidem eramus, sicut viderat et audierat, hoc retulit. Est itaque in urbe Carcasona puella quedam XI annorum, mire sanctitatis et inaudite bonitatis, que vocabulum ex re accepit Bona. Hec autem, cum octo esset annorum, in prandendo expiravit, et ita per tres dies et quatuor noctes intumulata remansit. In quarto vero diluculo diei, anima ad corpus rediit, et his qui aderant pre timore stupefactis, a seculis inaudita puella retulit. Ab illo ergo die singulis ebdomadibus in crepusculo noctis ferie quarte animam celo reddit, et ita usque ad diluculum Dominice diei velut mortua remanet. Per illud itaque transitus ejus spacium, Spiritus Sanctus corpus ejus intrat, qui per eam, tanquam instrumentum suum, docet populum et instruit, oculis ejus non apertis, sed motis tantum ore et manibus. »

« In die siquidem Jovis, primo sermonem fecit ad populum de proditione qua prodidit Christum Judas Judeis, et de penitentia qua sacerdotibus peccata confiteri in remissionem peccatorum nos oporteat. Deo enim, cui nihil extat occultum, non indigemus confiteri. De his et de ceteris similiter sermonem faciens, quaque vice, tanto spatio loquitur quanto leugam aliquis posset ire. Sexta autem feria, de Passione Domini nostri J.-C et de cruce et ejus virtute, et de vulnere quo vulneratus est, et de alapis quas ei dederunt Judei, manibus ostendens qualiter omnia facta fuerunt, ter in die ad populum loquitur, et quaque vice eo, quo supra dictum est, spatio. Spineam vero coronam hujusmodi fuisse dicit : ad modum videlicet parvi pulvinaris sacculum fecerunt, quem spinis impleverunt, et capiti Christi imposuerunt, et baculis desuper percusserunt. Sabbato vero de sacramento baptismi et ejus virtute ter in die, et quaque vice eo, quo supra dictum est, spacio ad populum loquitur. Docet etiam qualiter infans in peccatis concipiatur, et qualiter in utero matris alatur, et ejus naturam rationabilius, quam aliquis phisicus disserere possit, elucidat. Dicit preterea qualiter diabolus possideat infantem, ex quo vivere incipit. Unde non mirum est, ait, si, cum nascitur infans, clamat velut possessus a demone, donec ad sacramentum baptismatis provehatur. Tunc vero diabolus videns cum stola et aqua benedicta sacerdotem venientem, pavet et miratur. Sed cum immergitur aqua diabolus, rugiens exit a puero, semper tamen insidiando comitatur. Nec mirum, cum prorsus doleat tale habitaculum se amisisse. In diluculo autem dominice diei, antequam anima ad corpus redeat, decimum et ultimum sermonem [facit] de Domini resurrectione, et gaudio eorum qui Deum in presenti seculo digne coluerunt et ei servierunt. Cum autem anima ad corpus redit, ea qua surrexit Christus hora surgit a lecto, et abluto ore et manibus audit missam, deinde adorat Crucem, et postea accipit corpus Domini. De aqua vero, qua ipsa abluit manus et os, febricitantes et egroti bibentes sanantur. Si quis autem, postquam anima ad corpus redit, ab ea quesierit quid dixerit in transitu illo, nescire se aliquid dixisse asserit, velut somnians fortuitu loquens, evigilans nescit quid dixerit. Post hoc multitudo populorum, que illam sequitur, ei offerre festinat et peccata sua confitetur ; et que ei offeruntur, pauperibus erogare jubet, nil sibi retinens. Si quis autem ad comedendum ei aliquid dederit, quidquid sit comedit, parum tamen, et dicit se nunquam comesturam, nisi pro evitando scandalo. Deinde frater noster magister provintie, qui hoc nobis retulit quando ab ea discedens ad nos venit, secreto ab ea quesivit, pro quibus peccatis plures dampnantur apud inferos. Ipsa vero dixit quod pro superbia, luxuria et usura. »

« Et assidue perseverat in orationibus et lacrimis, non pro suis, quam nullo modo putant peccare, sed pro sceleribus impiorum. Episcopi quoque partium illarum et sapientes religiosique viri multum illam appreciantur et ei per omnia favent. Ipsa vero maxime ecclesiam et clericos diligit et veneratur, quamvis ei multa tormenta intulerint. Nam plumbum fervens et calidum ferrum inter scapulas et in plantis pedum temptando miserunt, ipsa vero immota velut lapis manebat. Hec audivimus et multo plura que vobis scribere nequaquam possumus, que vobis ore ad os, Deo favente, loquar. »

Mention de provenance

Provient de Vauclair

Index

Ambroise (Saint)[Auteur] - In Psalmos commentarius In Psalmos commentarius

Osto, moine de Saint-Omer[Auteur] - Lettre à la comtesse de Flandre, Sibylle, au sujet d'une jeune fille morte qui revint à la vie Lettre à la comtesse de Flandre, Sibylle, au sujet d'une jeune fille morte qui revint à la vie

Retour en haut de page